Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ

ΥΠΕΡΝΑΝΟΣ

Κάποιοι το είπαν θαύμα της φύσης
και κάποιοι «ομιλούσα κεφαλή επί πίνακι»
Άλλοι για μπάλα έκαναν λόγο
ή για ένα φίλο που σε κάνει να ντρέπεσαι

Εγώ όμως ένα μόνο ξέρω:
αυτό το πλάσμα δε γεννήθηκε για πόλεμο

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Τώρα που έβγαλα απ’ τη ζωή μου
ανθρώπους βρωμερούς και τιποτένιους,
έχω κάθε δικαίωμα να νιώθω δυνατός
από μιαν άποψη

Τώρα που έχω δικαιώσει
ανθρώπους που άξιζαν πολλά κι εγώ αδίκησα,
τώρα που ξέρω τι σημαίνει Κυριακή
(μια τέλεια μέρα για έναν τέλειο φίλο),
πιστεύω ότι μπορώ ν’ αναπαυθώ
στις όποιες δάφνες μου έχει στρώσει η ζωή μου

Και όσες νύχτες δεν κοιμήθηκα για σένα
δεν τις ξέχασα
Και όσες νύχτες είπα «Δεν υπάρχει αύριο»
θυμάμαι
Και όσες νύχτες πάνω απ’ το τηλέφωνο κοιμήθηκα,
τόσες και πάνω στο κρεβάτι σου κοιμάμαι

Μας έχει στρώσει κάποιες δάφνες η ζωή μας - αναμφίβολα,
μα τα κρεβάτια μας δε στρώθηκαν σωστά
Πάνω σε δέντρα προδοσίας κρεμαστήκαμε,
μέσα σε δάση αμαρτίας πιάσαμε φωτιά
Είδα στον ύπνο μου πως διέπραξα εγκλήματα,
πως ήμουν αίτιος πολέμων και σεισμών
Είδα παιδιά που με αίμα έπλεναν τα πόδια των δασκάλων τους,
είδα αγγέλους που το θεό τους είχαν χάσει
Είδα το θάνατο να παίζει στο μπαλκόνι μου
Αυτό που κάποτε μας ένωνε τώρα θα μας διχάσει;

Κι αναγνωρίζοντας πως κάποια πράγματα
δεν είχαν ειπωθεί όπως θα έπρεπε,
μια νέα αρχή είναι αυτό που τώρα πρέπει να επιδιώξουμε,
μ’ ένα σκοπό: αιώνια ειρήνη
Γιατί αυτό που υπάρχει μέσα στα κρανία μας ωρύεται
κι όσο τις μέρες μας ξοδεύουμε, η ζωή μας σβήνει

Ο ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΩΝ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Είναι οι γνώσεις περιττές
κι άχρηστα τα βιβλία,
χωρίς ουσία η μουσική,
ένα κενό η θρησκεία

Κανείς από τους γύρω μου
χαρά δε μου προσφέρει
και τίποτα πια δεν μπορεί
στα χείλη μου το γέλιο πια να φέρει

Είναι η ζωή μου θάνατος
κι ο θάνατος... ο θάνατος
Είναι η ψυχή μου μια πληγή
που αιμορραγεί

Με λίγη προσπάθεια
θα μπορούσα να γίνω
ο πιο ενδιαφέρων καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο

ΣΥΝΝΕΦΑ

Η Yoko Ono το είχε πει:
«Η ειρήνη θέλει πόλεμο»
κι ο πόλεμος... βροχή

Γι’ αυτό κι εγώ φυτεύω σύννεφα στον κήπο μου
μέχρι να δω άσπρη μέρα
Κι ως τότε κρύβομαι και κρύβομαι και κρύβομαι...

Γιατί η Αρλέτα το είχε πει:
«Κάποια στιγμή θα διασκευάσω ζωντανά το Let It Be»

Ω, δυστυχώς...
Ποτέ δε χάνεται ο κακός...
Ω, ευτυχώς...
Ποτέ δε χάνεται ο κακός...

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Τ’ όνομά σου με μπλε...
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
...κι ούτε ένα σήμα
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Μια ώρα στην αναμονή...
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
...έχω απελπιστεί
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ο ύπνος μου για σένα μπορεί να περιμένει μέχρι το πρωί
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Η μάνα σου μόνο με παρηγορεί
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Αν την είχα μπροστά μου,
θα τη σκότωνα...

Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΣΟΥ

Αυτός ο χρόνος έδειξε πολλά
για σένα και για μένα

Η καλοσύνη σου με κούρασε
Δεν έχει νόημα για μένα αυτή η αγάπη
Η καλοσύνη σου με κούρασε
Με ισοπέδωσε μαζί μ’ όλους τους άλλους

Η καλοσύνη σου...

Η καλοσύνη σου με κούρασε
Ζώο που τρέφουν για να σφάξουν η ψυχή μου
Η καλοσύνη σου με κούρασε
Δεν είμαι πια ξεχωριστός

Η καλοσύνη σου…

Την καλοσύνη σου βαρέθηκα
Ποτέ μου δε σου ζήτησα μια γενική αγάπη
Την καλοσύνη σου σιχάθηκα
Δε θέλω πια να μ’ αγαπάς
Ο χρόνος μίλησε για μας

Η καλοσύνη σου…

ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΜΟΥ ΛΕΞΕΙΣ
(ALL MY LITTLE WORDS - The Magnetic Fields)

Είσαι μια ωραία πεταλούδα
Την ομορφιά σου στα φτερά χρωστάς
Να σε αφήσω θα μπορούσα,
κοντά μου πώς να σε κρατούσα...
Είπες πως με είχες αγαπήσει
Κι οι δυο μας ξέρουμε, με τίποτα
Να σε αφήσω θα μπορούσα,
κοντά μου πώς να σε κρατούσα...

Ούτε για όλη τη Λευκάδα
κι αν τραγουδούσα σαν πουλί,
ούτε για όλη την Ελλάδα,
...για όλες τις μικρές μου λέξεις
Ούτε αν έγραφα για σένα
το πιο γλυκό τραγούδι που άκουσες
Δεν έχει νόημα τι κάνω
...για όλες τις μικρές μου λέξεις

Τώρα που μ’ έκανες να σβήνω,
μου λες τ’ αγόρια σου είναι αδιάφορα
Να σε σκοτώσω θα μπορούσα,
κοντά μου, αχ, να σε κρατούσα...

Ούτε για όλη την Αγγλία
κι αν τραγουδούσα σαν πουλί,
ούτε για όλη τη Ρωσία,
...για όλες τις μικρές μου λέξεις
Ούτε αν έγραφα για σένα
το πιο γλυκό τραγούδι που άκουσες
Δεν έχει νόημα τι κάνω
...για όλες τις μικρές μου λέξεις

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Σκοτώνοντας όνειρα πιλότων
κάποιοι δε νιώθουν ίχνος τύψης
Κι αν μας τους δείξεις,
μικρέ ναυαγέ της ζωής,
όλοι μαζί θα πολεμήσουμε
με το μυαλό και το στυλό μας,
το πληκτρολόγιό μας
εσένα μόνο θα υμνεί
εσένα που η μητέρα γη αδίκησε
και ο μπαμπάς Θεός δεν υπολόγισε
σ’ αυτούς που θα γευτούν τα αγαθά του

Ο θάνατος μέσα στα μάτια σου με έχει σημαδέψει
και δύσκολα θα ξανανιώσω τέτοιο μίσος

Χριστόφορε Κολόμβε,
αν ήξερες μόνο τι ανακάλυπτες...
δε θα το ανακάλυπτες ποτέ

ΝΥΧΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Μικρέ μου εφιάλτη, μου έλειψες τόσο
Ποτέ δεν πρόκειται να σε προδώσω,
γιατί είσαι τα πάντα για μένα
Κάποτε πίστευα πως πρέπει να είμαι
ευτυχισμένος που δεν είσαι πια εδώ,
όμως έκανα λάθος

Τόσοι μήνες ανάμεσά μας,
τόσα πλοία, τόσα τρένα,
τόσες θάλασσες και δρόμοι,
τόσες νύχτες χωρίς εσένα
Να σε δω και να πεθάνω,
να σε νιώσω κι ό,τι χάνω
το κερδίζεις και το ξέρω,
μα όταν λείπεις υποφέρω

Μικρέ μου εφιάλτη, σε χρειάζομαι τόσο
Μικρέ μου εφιάλτη, σε χρειάζομαι πολύ
αυτές τις δύσκολες μέρες,
αυτές τις μέρες που εποχές καταργούνται,
που οι πάγοι λιώνουν και τα δέντρα αρνούνται
σκοινί να δώσουν στον προδότη

Ποτέ δεν πίστευα πως τόσο μίσος
μπορεί να κατοικήσει σ’ έναν άνθρωπο
και μάλιστα κοπέλα
Τώρα λυπάμαι, αλλά δε θά ’μαι εγώ
αυτός που θα κλωτσήσει την καρέκλα
κάτω από τα πόδια της

Τόσοι μήνες ανάμεσά μας,
τόσα πλοία, τόσα τρένα,
τόσα όνειρα κι εφιάλτες,
τόσες νύχτες χωρίς εσένα
Να σε δω και να πεθάνω,
να σε νιώσω κι ό,τι χάνω
το κερδίζεις και το ξέρω,
μα όταν λείπεις υποφέρω

Μικρέ μου εφιάλτη, σ’ αγάπησα τόσο
Ποτέ δεν πρόκειται να σε προδώσω ξανά,
γιατί είσαι ό,τι έχω

ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕΣ

Η υποφορά με σέρβιρε καλά
και ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο
βρέθηκε στο δρόμο μου:
έμπιστος όσο ο Ιούδας,
μεγάλος όσο μια μέρα
μέσα στο χάος του αιώνα που χαιρέτησα

Δε ζύγισα τα πράγματα σωστά (για δεύτερη φορά)
Δεν έδωσα την πρέπουσα αξία στα μεγέθη
Αλλού υπήρχε η αγάπη που τα πάντα συγχωρά,
μα εγώ την άφησα να κλαίει, να περιμένει,
να τιμωρεί όπως άξιζε, να φεύγει, μα να μένει

Αν νομίζεις ότι αδικήθηκες
από ένα μαύρο καλοκαίρι,
που δε σεβάστηκε ανθρώπους που αγάπησες και έφυγαν,
που δεν το βούλωσε ούτε για μια στιγμή
αυτό το στόμα που δεν ξέρει να μιλήσει,
εγώ είμαι αυτός που θα σε δικαιώσει,
γιατί μπορεί η μοναξιά να σε προδώσει,
μα η αγάπη μου θα είναι πάντα εδώ

Η υποφορά μας σέρβιρε καλά
και ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο
βρέθηκε στο δρόμο μας
Όμως ποτέ ξανά

ΕΔΩ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ

Όταν προδώσαμε το ίδιο κρεβάτι για πρώτη φορά,
το σώμα σου ήταν ζεστό και τα μαλλιά σου βρεγμένα
Ο κόσμος όλος ήταν για μένα ένα δωμάτιο
και η λίστα μου χάος ατέλειωτο μετά από σένα

Ήταν οι τύψεις σου πάνω στο φως
και οι δικές μου στο πάτωμα
και οι κουρτίνες όριζαν τον έρωτα
όπως ποτέ δεν είχε οριστεί

«Εδώ κατοικεί η αμαρτία», μου είπες αργότερα
«Εδώ κατοικεί κι ο παράδεισος», σου είπα εγώ

ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΑΣ

Μη με ρωτάς αν φταις εσύ
που η ζωή μου καταστράφηκε
και αν εσύ είσαι η αιτία
που πια δε ζω σαν άνθρωπος
Μη με ρωτάς γιατί τα μάτια μου
πονάνε και είναι κόκκινα,
γιατί όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα
κι άργησα πάλι στη δουλειά,
γιατί ξαπλώνω από τις 10
και δεν κοιμάμαι πριν τις 4
Με μείγμα ηρεμιστικών
και Τριανταφυλλόπουλο
κάνω αγώνα για να φέρω
τον ύπνο κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου,
μ’ εκατομμύρια εφιάλτες
που μου τρώνε το στομάχι,
μου γαμάνε το κρανίο,
μου σκοτώνουν την ψυχή
Και το πρωί είναι το γάλα μου
σαν θάνατος βαρύ,
το μεσημέρι το φαΐ μου
πικρό σαν δηλητήριο
Θέλω να μπω μες στο πλυντήριο
και με τα ρούχα να γυρίσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να χαθώ εκεί, να σβήσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να γυρίσω ώσπου να σβήσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να γίνω κομμάτια, ν’ αυτοκτονήσω...

ΟΤΑΝ Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΡΟΥΦΗΞΕΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΟΥ

Τι θα ήμουνα χωρίς εσάς, αγαπημένοι μου;
Πώς θα κοιμόμουνα χωρίς εσάς μες στο μυαλό μου;
Πώς θα περνούσε η νύχτα μου χωρίς την αγάπη σας
γύρω απ’ το κεφάλι μου και μέσα στο στομάχι μου;

Κανένας έρωτας, καμιά αγάπη
την αγκαλιά σας, το φιλί σας δε μου δίνει
Ποιο άλλο σπίτι θα γιατρέψει την αρρώστια μου
και ποιο πλυντήριο τα ρούχα μου θα πλύνει;

Εσείς μου στρώσατε το πρώτο μου κρεβάτι,
σ’ εσάς ανήκει κάθε γέλιο μου και δάκρυ

Όταν ο διάδρομος ρουφήξει τα παιχνίδια μου,
δε θά ’ναι φίλος να μου πει πως μ’ αγαπάει,
κι όταν ο αέρας καταπιεί τα καναρίνια μου,
δε θά ’ναι εχθρός για να μου πει πως με μισεί

Θά ’σαστε εσείς σε μια αιώνια θυσία,
σ’ ένα μαρτύριο με πλείστη παρρησία

Κι αν τα μαλλιά σας λιγοστεύουν εξαιτίας μου,
κι αν τα κρανία σας γεμίζουν χίλιες έγνοιες...
Έκανα λάθη και το ξέρω (συγχωρέστε με!)
κι όταν πονάτε για τα λάθη μου υποφέρω
πιο πολύ

Πώς θ’ αντέξω όταν θα φύγετε, αγαπημένοι μου;
Κι αν φύγω πρώτος, πώς θ’ αντέξετε εσείς;

ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ (ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ)

Χειμώνας που πέρασε δεν είναι χειμώνας
Βροχή που στέγνωσε δεν είναι βροχή
Αγώνας που τέλειωσε δεν είναι αγώνας
Παιδί που μεγάλωσε δεν είναι παιδί

Δεν είμαι παιδί...